இதமாய்... இதமாய்...
தீயின்
கருநாக்கு
தழுவி
நிற்கின்றது.
கண்ணீரின்
ஆழிப்பெருவலை
மூச்சை உள்ளடக்கும்
பெருமுயற்சியில்
களைக்கின்றது.
மாயையின்
பெருங்குரல்கள்
செவியை அடைத்தபடி...
உண்மையின்
உலர்நாக்கு
சப்தத்தின் முகவரியைத்
தொலைத்தபடி...
யுகங்கள் முழுதும்
அக்கினிக்கு
தாரைவார்த்து
தொலைந்து போகின்றேன்
நான்...
அணுஅணுவாய்,
செதில் செதிலாய்,
சாம்பலாய்ச் சரிந்தேன்
இனி
துயரில்லை,
துன்பமில்லை,
என இன்புறும்
வேளையில்,
மீண்டும்
வருகின்றாய்
உன் பிஞ்சு விரல்களால்
மீட்டு என்னை....
இரக்கமற்ற இவ்வுலகிற்கு
இதமாய்....
இதமாய்...
#Deepதீ
0 comments:
உங்கள் கருத்துக்கள்...